0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Hani dediğimiz anlar olmuştur, “Bazen çekip gidesim geliyor bu diyarlardan”, bazen de “Ah keşke burada sonsuza kadar kalsam.” Dediğimiz anlarda oluyor. Neden bazen dünyaya, hayata, yaşadığımız yerlere hayıflanıyoruz ve kaçmak istiyoruz? Bazenleri yılıyoruz, yıkılıyoruz, bunalıyoruz ve dünya bize dar geliyor. Bazen öyle sevinç ve huzur hislerine kapılıyoruz ki çevremize sımsıkı tutunuyoruz. Bazen de neden hayata, yaşadığımız yerlere delicesine, tutkuyla bağlanıyoruz?

Hayat ya da dünya sade, tekdüze, monoton bir yaşam ile sürüp gitmez. Hayat zikzaklar ve zıtlıklarla devam eder. Bir yokuş varsa inişi de vardır. Aydınlık varsa karanlıkta vardır. Gecenin gündüzü olduğu gibi ya da gündüzün gecesi. Bir sevinç varsa hüzünde vardır ya da hüznün olduğu yerde sevinç gelecek demektir. Şöyle bir doğaya baktığımızda dümdüz ovalar, dik yamaçlı dağlar, uçurum vadiler, yemyeşil araziler, kupkuru çöller, denizler ve karalar ve daha nice böyle birbirine zıt yeryüzü şekillerini görürüz. İşte hayatın ve dünyanın bu zıtlıkları, tekdüzelikten uzak his dünyamızda zıtlıklar, çalkantılar, günü gününe uymamalar, umutla ümitsizliğin bir arada olmasına sebep olmaktadır. Bu da bize düşünce dünyamızda kısılıp öylece kala kalmaktan öte yeni fikirler üretmek, çıkan engeller karşısında yılmamak, sorunlara çare bulmak ve hangi şartlarda olursak olalım daima hayattan kopmadan yaşamayı bizlere sağlar. Bazenleri bir okyanus gibi içimize sığmayız taşarız. Bu öfke seli olur yıkar geçeriz. Heyecan dalgası olur çepe çevre sararız etrafımızı. Tüm kötülerin üzerimize yürüdüğünü hisseder umutsuz, ümitsiz, hissiz hayattan kopmuş bir hal üzerinde oluruz.

Bazenleri istiridye gibi kabuğumuza çekilmişiz, kendimizi, kendi dünyamıza büründürerek tüm karamsarlıklarımızı üzerimize çekeriz. Bazenleri neşeliyizdir. Olabildiğine neşeliyiz. Tüm dertleri üzerimizden atmış sanki bir daha bu hüzünleri yaşamayacak, görmeyeceğiz. Bu dünya hayatı bizleri dert, tasa, sevinç, hüzün, huzur ve durulukla bizi halden hale sokar ki hayatın tadına varalım. Bu yaşadığımız çeşit çeşit hallerimiz bizim hayatı daha iyi anlamamızı sağlar. Bazen hüzün bazen sevinç, bazen nefret, bazen başarı, bazen umut, bazen yılgınlık, bazen yenilgi, bazen güzellik, bazen kötülük saymakla bitmez bazen bazen diye gider.

 Peki bu bazenleri nasıl ortadan kaldırabiliriz?  Bu bazenleri ortadan hiçbir zaman kaldıramayız. Fakat bazenleri yani zıtlıklarla yaşamayı öğrenebiliriz ve ikisi ile bir arada barışık olabiliriz. Hep olumlu bakarak olumsuz şeylerden uzak durarak olumsuz şeyleri bire indirerek başarabiliriz. Bazı şeyler yolunda gitmedi olumsuz oldu diye vazgeçmeyip savaşarak hayatı kazanabiliriz. Bulunduğumuz durum kötü ise hayıflanmak yerine problemler üretmeliyiz. Bulunduğumuz hal iyi ise daha iyi ne kadar başarılı olabiliriz diye daha üretken olmalıyız. Bunu da denge kuralını uygulayarak başarabiliriz. Öyleyse bizim bulunduğumuz bize göre kötü halimiz daha iyi olmamız için bir imtihan, bir ders, bir uyarı olabilir. Demek ki zorlukla beraber bir kolaylık vardır. İyiliğin geleceğini bildirdiğine göre bizim halimiz de dünya dengesinin bir olduğunsan kötü halimiz iyiliğin, iyi durumumuz da kötülüğün dengede durması içindir. Öyleyse her halimize “kahrın da hoş lütfunda hoş” deyip kabullenmek gerek. “Bazen çekip gidesim geliyor bu diyardan”.” Bazen de ah keşke burada sonsuza kadar kalsam”. demeyip yerine zamanına göre yaşamak.