0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Nasıl başlanır ki söze nasıl anlatılır ki yaşananlar. Hiç bir şey den habersiz uykularında yakalandılar felakete. Yüreğimiz yanıyor, içimiz acıyor, elimizden bir şey gelmeden bekliyoruz. Tüm Türkiye birlik oldu. Gıda kıyafet bunları karşılamak için bütün insanlar elinden gelenin fazlasını yapıyor. Ama onca canımızı kaybetmek. Binlerce aileler dağıldı. Kimisi çocuğunu kimisi annesini babasını kaybetti. Onların yüreğin deki acılara çözüm bulamamak çok büyük bir acı. Evimize gittiğimiz de sıcacık yatağımıza girdiğimizde. En kazın altında kalan canlar aklımıza geldiğin de kendimiz utanır olduk. Televizyonlar, internetler her yerde bu acı konuşuluyor. Keşke daha çok yardım edebilseydik. Keşke kimsenin burnu kanamadan çıkarabilseydik. Belediyelerimiz, yardım ekiplerimiz, vatandaşlarımız tek yürek olmuş canla başla sağ salim canlar çıkarmak için elinden gelenin fazlasını yapıyorlar. Allah onlara daha çok güç verip dayanmalarını sağlar umarım. Ümit hiçbir zaman tükenmez. Eğer yaşaması gerekiyorsa yaşar.

Peki enkazın altından çıkan acılı bekleyiş içinde olan baba. Eşinin çocuklarının sağ çıkmasını sabırla bekleyişi içimizi parçaladı. Verilen bisküviyi çocuklarına vermek için dolu gözlerle sabırla beklemişti. Peki o hayattan bir habersiz çocuklar. Küçücükler bebekler daha neyin içinde olduklarının bile farkında değiller. Kimisi annesini babasını kaybetti. Kimileri ise burnu kanamadan çıktı. O çocuklar bebekler soğuğun enkazın altında kurtarılmayı beklerken. Kendimden utanıyorum. Elimden bir şey gelmedikçe kahroluyorum. Hayat bu kadar kısa ve ani işte neyin ne zaman nasıl getireceğini bilmeden yaşıyoruz. Sanki hiç bu dünyadan gitmeyecek gibi yaşıyoruz. Bazen yeri geliyor bütün dünya ondan dönüyormuş gibi yaşayan insanlar var ya belki bunlar onun için bir ders olur diyorum ama yok akıllanmayan yaşananlardan hiç ders çıkarmayan çok insan var.

 Bu yaşanan en kötü olayı bile dalgaya almışçasına sosyal medyalara çekip yükleyen insanlar. Ne zaman akıllanmayı düşünüyorsunuz acaba. Onara destek olmak acılarını paylaşmak ihtiyaçlarına az da olsa yarım etmek yerine başına hiç gelmeyecek gibi alaycı konuşmalar ne kadar doğru. İllaki başına gelip o acıyı sizlerde yaşayınca mı anlayacaksınız. Bu kadar vicdansız olamamalıyız. Şuan aynı şey bizim de başımıza gelmiş olabilir. Buna düşünüp empati yaparak hareket edersek onların yaralarını bir nebzede olsa sarabiliriz. Yaşananlar maalesef ki yaşandı en büyük acılarla. Tekrarını görmemek için umut ediyoruz. Şimdi yapmamız gereken hayatta kalan sağ olan çocuklarımıza sahip çıkmak evsiz kaldılar onlara ev açıp yanlarında olduğumuzu göstermek. Şimdi birlik olma zamanı. Bir insan da en önemli şey vicdan. Vicdanımız yerinde olduktan sonra sahip çıkamayacağımız üstesinden gelemeyeceğimiz hiç bir şey yoktur. Orda oldu bize ne der geçersek. Sırtını dönersek insanlığımızı vicdanımızı kaybetmiş oluruz. Ama biz millet olarak o kadar fedakar insanlarız ki en kötü günde bile yaralarımızı acılarımızı hep birlikte aşabileceğimize inanıyorum. Umutlu günlere…