0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Sosyal Medya’dan arkadaşım Gülnaz Yıldırım’ı, “Edebiyat sokağı Sakinleri” antolojisinden tanıdım. İyi ki de tanımışım. Yüce Yaradan, insanların karşısına bazen imtihandan mıdır? Yoksa mükâfatından mıdır? Bilinmez bazı insanları karşına çıkarıverir. Gülnaz Yıldırım’da bu insanlardan biri. Bir arkadaş, bir dosttan da öte, sanki bir hısım, bir akraba kadar değeri var yanımda.
Kendisi çok güzel şiirler yazar. Farklı bir üslup, serbest şiir yazma tekniğine sahip genellikle özlemini çektiği çocukluğuna yönelik şiirler ama kitapsız şairlerden. Gel sana bir şiir kitabı çıkartalım dediğimde, ”Hocam benim için yazmak maskeleri saklayabilmek maharetini gösterebilmektir belki de. Yazıyorum çünkü kaçınılan benliğimi kalemle dile getiriyorum. Yazarken her hangi bir sokağın virajını kullanmadan, keskin kılıç izi misali sivriltiyorum kalemimi” diyerek yazmanın önemini kendi açısından dile getirmektedir.
Gülnaz Yıldırım 39 yaşında genç iki çocuk annesi bir yazar. Ön Lisans mezunu. Bir devlet hastanesinde klinik sekreteri olarak görev yapmakta. En büyük hayali, bir oda dolusu kitaba sahip olup, bu odada umursuzca yazı yazmak.
Yazmak konusunda ilk girişimi Edebiyat Sokağı Sakinleri Antoloji kitabında olmuş. Ben ve çevresi çalışmalarına bakıp “Artık güzel yazıyorsun” dediğimizde kendisi mütevazılık göstererek “Çok fırın ekmek yemem lazım bunu da biliyorum” diyecek kadar alçak gönüllü birisi.
Yazma konusunda ise, “Kalemim bazen acıttı, bazen ağlattı, bazen anlayamadı, bazı zamanda yitip gitti ölgün şehirde. Lakin yine de yazmaya devam edeceğim, yazmasam ölecektim yoksa” diyerek yazmanın önemini böyle dile getirmektedir.
Gülnaz Yıldırım’a yaşam ve çalışma hayatında başarılar dilerken O’nun beni etkileyen bir şiirini siz değerli dostlarımla paylaşmak istedim.
“Gölgeler düştü yüzüme anne, bir gece ansızın,
Hatırlar mısın bir komşu düğünü vardı,
Ben ısrarla gelmek istemiştim,
Minnacık çiçekli entarimi giyip.
Ben galip gelmiştim anne,
Aldın yanına beni,
Koyulduk yola.
Kalabalıktı her yer,
Her yer insan,
Boğuldum anne, sırtına saklandım,
İtmiştin beni sağ elinle, sen hatırlamazsın,
O Salı öğlen sıcağını anne,
Kalabalıkları sevmedim, o düğün gününden sonra
Kızdım gündüzlere sebepsizce,
Âşık oldum geceye anne, sen uyurken.
Şimdi kırklı yaşlardayım,
Buruşmuş ellerin hala aklımda,
Hala sevmiyorum düğünleri,
Hala gündüzlere kavgalıyım,
Birkaç şiire kaçıyorum arada,
Biraz da demli bir çaya.
Ak düşmüş saçlarıma bakarken,
Çiçekli entarimi özlüyorum anne.
Gölgeler düşüyor yüzüme anne.”